కవి సంగమం # 26 #

# Beauty of juvenile love #

అప్పుడున్న ప్రేమ ఇప్పుడెందుకు లేదు అన్నావ్ కదా

చెప్తా విను

అప్పుడసలు నీకేం తెలుసు

నువ్వొక ఆడపిల్లవని కూడా తెలీదు

మా ఇంటి గుమ్మం ముందు ఎదురు చూస్తున్న నన్ను

భుజం మీదనుంచి జారిపోతున్న బ్యాగు ఎగదోసుకుంటూ పరుగున వచ్చి

చెయ్యి పట్టుకుని స్కూలుకి నడిపించడం నాకింకా గుర్తుంది

మనిద్దరం అష్ట చెమ్మ ఆడినప్పుడు మోకాలు పైకి తొలిగిన స్కర్టుని అలాగే వదిలేసి

ఓడిపోయిన నన్ను ఎక్కిరించడం ఎంతో బావుండేది

మామిడి పండు తినడం రాక మూతికంతా చేసుకుంటే

చెయ్యి తడుపుకుని ఎన్నిసార్లు తుడిచాను నేను

ఎంత స్వచ్చత , ఎంత నిష్కల్మషం

ఆ మట్టి నిండిన గోళ్ళ చేతులతోనే ముద్దలు చేసి తినిపించేదానివి

“ తల దువ్వుకోవే “ అన్నందుకు నా జుట్టు చెరిపేసి నవ్వుతూ పరుగెత్తేదానివి

ఎక్కడా నటన లేదు ...అతా నిజం

మరిప్పుడు

నీ చూపు , నీ నవ్వు అంతా అబద్దం

కృత్రిమంగా తెచ్చి పెట్టుకున్న అందం నీ సహజ సౌదర్యాన్ని చంపేసింది

ఎందుకంత ఆడంబరం అంటే self satisfaction అని మళ్ళీ అబద్దం

పువ్వులకి రంగులు , వాసన ఎందుకో నాకు తెలీదా

ఆశగా చూస్తూ తిరిగే తుమ్మెదల కోసం కాదా

“ పురుషుణ్ణి చూడగానే కట్టు సర్దుకోవాలన్న స్పృహ కలిగిన ప్రతీ స్త్రీలోనూ

ఎంతో కొంత జారత్వం ఉన్నట్లే “ ఎంత బాగా చెప్పాడు కదా చలం

అయినా నేను మాత్రం ...

అప్పట్లా నిగ్రహంగా నీ పక్కన ఎంతసేపు నిలబడగలను!!

adrenaline rush అంటారే...అది నన్ను కూడా ఎంతో కొంత చెడగొట్టింది

కోరికతో నిండిన ఆ కళ్ళని చూస్తూ

వణుకుతూ ఆహ్వానం పలుకుతున్న పెదవుల్ని చూస్తూ

పైగా అలాంటిదేమీ లేదన్నట్టుండే నవ్వుని చూస్తూ

sexual urge కి ఆజ్యం పోసే perfume fragrance పీలుస్తూ

ఏదో ఒక బలహీన క్షణంలో నేనూ control తప్పుతాను
ఇంకేముంది

కామోధ్రేకం కట్టలు తెంచుకున్న చోట ప్రేమ సమాధి అయినట్టేగా

అందుకే ....ఇప్పుడిక ప్రేమించలేను