నిడదవోలు నుంచి ఏలూరు మీదుగా విజయవాడ

నిన్న సాయంత్రం మా బాబు మామిడి కాయల మూట తీసుకుని ఇంటికొచ్చాడు..కాసేపు మా అమ్మ, అయన వాటిని మావగాయ పడదామా, ఆవకాయ పడదామా అన్న విషయం మీద తర్జనభర్జన పడ్డారు..చివరికి ఆవకాయ అని నిర్ణయానికొచ్చారు..ఇంతలో మా బాబు విజయవాడలో ఉన్న మా లిల్లి ఆంటి కి ఫోన్ చేసి రేపు మోషేగాడితో(ఎవరో అనుకోకండి ఆ దౌర్భాగ్యుణ్ణి నేనే..ఇంట్లో నా పేరు మోషే.) మామిడి కాయలు పంపుతున్నాను...అని చెప్పారు...కనీసం నన్ను ఒక్క మాట అయిన అడక్కుండా రేపటి నా దినచర్య గురించి డిసైడ్ చేయడమేంటి అని అడుగుదామనుకున్నాను...కానీ ధైర్యం చాలలేదు...అసలు సమస్య అది కాదు..పొద్దున్నే లేచి 7 గంటల ట్రైన్ కి వెళ్ళాలి...అంటే 5 కి లేవాలి...మన వల్ల  అవుతుందా...!! మొత్తానికి వెళదామని డిసైడ్ అయ్యాను..ప్రయాణం ఉంది కాబట్టి త్వరగా పడుకోవాలనుకొని నైట్ ఒంటిగంట కల్లా పడుకున్నాను...ఉదయం 5:30 కి అమ్మ లేపింది. నిద్ర సరిపోకపోవడం వల్ల కళ్ళలో ఇసుక పోసుకున్నట్టుంది.. కానీ లేవాలి తప్పదు. మొత్తానికి లేచాను. చీకటిగా ఉంది. 
 అసలింత చీకట్లో జనాలు లేచి ఏం చేస్తారు? అసలు మా అమ్మ ఏం చేస్తుంది రొజూ. ఆ డౌట్స్ అన్ని తీర్చుకునే టైం లేదు. అందుకే బ్రష్ నోట్లో పెట్టుకుని ఆకాశం వైపు చూస్తూ పళ్ళు తోముతున్నా..మా అమ్మ వచ్చి ఏంట్రా గాల్లోకి చూస్తున్నావ్ అంది. సూర్యోదయం చూద్దామని..చాలా సంవత్సరాలయ్యింది కదా అన్నాను..సూర్యుడు పడమర వైపు కాదు తూర్పున ఉదయిస్తాడు అంది...చెప్పు తెగిపోయింది పొద్దున్నే..ఆ అవమానంతో సూర్యోదయం చూడకుండానే స్నానానికి వెళ్ళిపోయాను..

మాసిపోయిన గడ్డంతో, చేతిలో మామిడి కాయల సంచితో బయలుదేరి మా బాబు ఎదురుగా నిలబడ్డా వెళ్లి..మా బాబు వంద రూపాయల కాగితం చేతిలో పెట్టాడు..ఆశ్చర్యంతో ఆయన వంక చూసాను..”వంద రూపాయలతో విజయవాడకి ప్రయాణం ఎలా చేస్తారండి”? అన్న నా ప్రశ్న గొంతులోంచి బయటకి రాకుండానే మా బాబు అర్ధం చేసుకుని  లెక్కలు చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు..ట్రైన్ టికెట్ రాను,పోను నలభై రూపాయలు, ఆటో చార్జీలు ఇరవై, నీకు అయ్యే ఖర్చు అరవై..ఇంకా నలభై extra ఇచ్చాను..ఆయన explanation తో వెళ్ళబెట్టిన నోరు మూసుకుని బయలుదేరాను..నా  బాధ అర్ధం చేసుకున్న మా అమ్మ ఇంకో వంద చేతిలో పెట్టింది..

ట్రైన్లో ఈగ దూరడానికి కూడా ఖాళి లేదు..కానీ నేను దూరాను..మెట్ల దగ్గర ఉన్న వాష్ బేసిన్ ఎదురుగా నిలబడి అద్దంలో నా  ముఖారవిందం చూసుకున్నాను. అక్కడ నుంచున్న ఇద్దరు సగటు భారతీయ మహిళలు అరుచుకు చస్తున్నారు..వాళ్ళ గోల భరించలేక చెవిలో ఇయర్ ఫోన్స్ పెట్టుకున్నాను..”దేహం తిరి వెలుగన్నది” అని రహమాన్ పాట మొదలయ్యింది.  తరువాత వయ్యారి గోదారమ్మ, ఈ చైత్ర వీణ, తరలి రాద తనే వసంతం ఇలా నా పాటల ప్రయాణం,రైలు ప్రయాణం రెండు సాగాయి..మనకి పాటలుంటే ప్రపంచంతో సంబందం ఉండదు..ప్రతీ స్టేషన్ లో ఇద్దరు దిగుతున్నారు, నలుగురు ఎక్కుతున్నారు..విజయవాడ వరకు నేను అక్కడే నిలబడి ఉన్నాను..

మొత్తానికి విజయవాడ చేరుకునేసరికి 10:30 అయ్యింది..వేసవి కాలంలో బెజవాడ వెళ్ళడమంత  బుద్ది తక్కువ పని ఇంకేముండదు..అదీ “మే”లో..స్టేషన్ నిండా కనకదుర్గమ్మకి తల నీలాలు సమర్పించిన గుండ్లు..అన్నింటిని దాటుకుని బయటికొచ్చాను..రోడ్డు పక్కన ఉన్న ఒక ఇడ్లి బండి దగ్గరకెళ్ళాను..వాడు కింద మంట లేకుండా ఎండలోనే పెనం పెట్టి అట్లు వేస్తున్నాడు..గబగబా రెండు ఇడ్లీలు మింగి ఆటో ఎక్కి ఆంటి ఇంటికెళ్ళాను..మధ్యాహ్నం అక్కడే విశ్రమించి సాయంత్రం 4:30 కి మళ్ళి బయలుదేరాను. మళ్ళి అదే పాసింజర్…5:30 కి స్టార్ట్ అవుతుంది.కానీ బండి  బయలుదేరేది అక్కడినుంచే కాబట్టి 4:30 కే platform మీద పెట్టాడు..ఈసారి మాత్రం సీటు సంపాదించాను..భొగీ బొగ్గుల పోయ్యిలా మండిపోతుంది..సీటు చూడమని పక్కావిడకి చెప్పి కిందకి దిగాను..రెండు kinley వాటర్ బాటిల్స్ కొనుక్కుని ఒకటి అక్కడే గటగటా తాగేశాను..మొత్తానికి 5:30 కి బండి బయలుదేరింది..నా సీట్లో కూర్చున్నాను..కిటికీ పక్కన ఒక అందాల రాశి..అబ్బో చాలా అందంగా ఉంది..వర్ణించమంటే నా వల్ల కాదు..నేనేమన్నా నండూరినా? యండమూరినా? కానీ ఒకటి మాత్రం చెప్పగలను..ఆ పిల్ల వెన్నెల్లో ఆడపిల్లకి, ఎంకికి మధ్యలో ఉంది..పక్కనే వాళ్ళ నాన్న, ఎదురుగా వాళ్ళ అమ్మ...నా ఎదురుగా ఒక బక్క పలచటి స్త్రీ..ఆమె ఒళ్ళో ఒక పసి పిల్లాడు..పక్కనే ఆమె కూతురు,వాళ్ళ అయన. చూస్తుంటే నిరుపేద కుటుంబం అని తెలుస్తుంది..నా పక్కన ఒక పెద్దావిడ..ఒక 40 ఉంటాయ్..కేవలం వయసులోనే కాదు, ఆకారంలో కూడా పెద్దావిడ..అసలు శ్రీలంకలో ఉండాల్సిన మనిషి ఇక్కడెందుకుందో నాకర్ధం కాలేదు..ఆమెను చూడగానే జాషువా రాసిన పద్యమొకటి గుర్తొచ్చింది...

ముక్కు మొగమున్న చీకటి ముద్దవోలె

విహరణము సేయసాగె గబ్బిల మొకటి

కిటికీ పక్కన కూర్చున్న వెన్నెల్లో ఎంకి నా వైపు ఓరగా ఓ చూపు చూసింది..ఇంకేముంది నా హృదయ స్పందన శృతి తప్పింది...
ఊహలు హద్దులు దాటుతుంటే అంతరాత్మ గాడు గొడవ మొదలెట్టాడు..

ఒరేయ్ మోహన్ ఏం చేస్తున్నావ్ రా??నీ మొహం అద్దంలో చూసుకున్నావా?

“చూసుకున్నాను..నాకే బాగానే ఉన్నాను..కాస్త గడ్డం పెరిగింది అంతే..”

కాస్త కాదురా చచ్చు వెధవా పంపాలు,ప్రయరీలు అంటారే ఆ గడ్డి భూముల్లా పెరిగింది..

“పరవాలేదు..అందానికి గడ్డం అడ్డు కాదు..”

గడ్డం సంగతి సరే..ముందు నెత్తి మీద ఊడిపోయిన ఆ నాలుగెకరాల సంగతి ఏమిటి..?ఆ పిల్ల చూసావా ఇప్పుడే ఇంటర్ కంప్లీట్ చేసి డిగ్రీకి వచ్చినట్టుంది..

“అవునురా మరీ చిన్న పిల్లలా ఉంది మనం చూడడం పాపమేమో..అయినా ఏం కాదులేరా ఈ మధ్య సౌత్ కొరియా "అధ్యక్షుడు తనకన్నా ౩౦ సంవత్సరాలు చిన్న అమ్మాయిని చేసుకున్నాడుగా.”

ఆయన అధ్యక్షుడు రా...మరి నువ్వు..

అంతరాత్మ గాడి మాట విని కాసేపు వెన్నెల్లో ఎంకిని చూడడం మానేసాను..ఇంతలో గుణదల స్టేషన్ వచ్చింది..ఒకావిడ ఇద్దరు పిల్లలతో ఎక్కింది..కానీ కూర్చోవడానికి ప్లేస్ లేదు..అలాగే నిలబడింది..నా పక్కావిడ..అటుగా వెళుతున్న సమోసాల వాణ్ణి ఆపి ఆరు సమోసాలు కొనుక్కుంది..ఉన్న ఆకారం సరిపోదని మళ్ళి ఈ చిరుతిళ్ళు ఎందుకో...???అయినా నాకెందుకు ఆవిడ మీద అంత కోపం..అందంగా లేదనా!!..ఉంటే మాత్రం ఆ వయసు స్త్రీని ఏం చేసుకుందామని??...చలం పుస్తకాలు చదవకూడదనుకుంటూనే చదివాను...మరి మనసుకి ఇలాంటి ఆలోచనలు కాక ఏమొస్తాయ్...అయినా నిజానికి నా కోపం ఆమె అందంగా లేకపోవడం గురించి కాదు..అంత భయంకరమైన ఉక్కపోతలో,ఇరుకులో కాళ్ళు పైకి ముడుచుకుని ఒళ్ళో కనకాంబరాలు,మల్లెపూలు వేసుకుని మాల కట్టుకుంటుంది..ఆవిడ సరిగ్గా కూర్చుంటే అక్కడ ఇంకొకళ్ళు కూర్చోవచ్చు...అయ్యో.....సగటు భారతీయ మహిళా నీకింక మార్పు రాదా?? అయినా మనకెందుకులే... అవతల కోహినూరు వజ్రాన్ని పెట్టుకుని ఈ సింగరేణి బొగ్గు గురించి అలోచించి సమయం వృధా చేసుకొనేల...

మళ్ళి వెన్నెల్లో ఎంకి...పాపం ఉక్క పోతకి చున్ని తీసి మెడ చుట్టూ వేసుకుంది..పైన ఎవడిదో చైనా మొబైల్లో “రంగులలో కలవో ఎద పొంగులలో కళవో” పాట వస్తుంది..తొలగిన ఆమె భుజం మీది పంజాబి డ్రెస్ కిందగా పెట్టికోట్ అంచు కనపడుతుంది..ఇది ఏమి చిత్రమో గదా...ఆడపిల్ల దుస్తుల అంచులకి కూడా మగాడికి రక్తపోటు తెప్పించే శక్తి ఉంది..అయినా ఇంకా పెట్టి కోటేమిటి..???

అంతరాత్మ గాడు ఇంక ఊరుకోలేదు...

ఒరేయ్ చచ్చు వెధవా అది చిన్న పిల్లరా...కళ్ళు పోతాయ్

“పొతే పోనివ్వురా ఇంత అందాన్ని చూసాక ఉంటే ఎంత పొతే ఎంత”

చూసి ఏమి సాధిస్తావు రా?

“పేరు తెలుసుకుంటా”

తరువాత?

“ఫోన్ నంబర్”

ఛ తరువాత?

“ఏముంది పరిచయం పెంచుకుంటాం”

ఒరేయ్ ఇవన్నీ జరిగే పనులు కాదురా..అటు చూడరా పాపం అరగంట నుంచి ఇద్దరు పిల్లలతో ఒక స్త్రీ నిలబడి ఆపసోపాలు పడుతుంటే తాపీగా కూర్చుని చిన్నపిల్లకి సైటు కొట్టడానికి సిగ్గు లేదా??

“మరి ఇంకా చాలా మంది ఉన్నారుగా మగాళ్ళు కూర్చుని”

వాళ్ళు సగటు భారతీయ పురుషులు రా

“ఏదో అమ్మాయిని ఇంప్రెస్ చెయ్యడానికి అనుకుంటారేమోరా”

అనుకోర్రా నా మాట విను...

అంతరాత్మ గాడి మాట విని లేచి ఆవిడకి సీటిచ్చాను..బండి ఏలూరు దాటింది..ఇంతలో ఒకావిడ వాటర్ బాటిల్ పట్టుకుని వచ్చి ఎవరన్నా కాసిన్ని వాటర్ ఉంటే పొయ్యండి పిల్లాడు ఏడుస్తున్నాడు అంది..ఎవ్వరు ఇవ్వట్లేదు..అంతరాత్మ గాడి గోల మొదలు..

ఒరేయ్ మోహన్ గా??

“ఏమిట్రా??”
పాపం వాటర్ ఇవ్వరా నీ బాటిల్ నిండా ఉన్నాయిగా...సగం పొయ్యి..

“ఒరేయ్ అవి మినరల్ వాటర్ రా...15 రూపాయలు పెట్టి కొన్నాను...”

వెధవ బీరు బాటిళ్లకి వందలు తగలేసినప్పుడు లేదా ఇవ్వు నష్టమేమి లేదు..

బాటిల్లో సగం నీళ్ళు పోసాను..ఆవిడ చాలా ఆనంద పడింది...నా అంతరాత్మ దాహం తీరింది...

సీటు ఖాళి అయ్యింది..కూర్చున్నా..నా ఎదురుగా కూర్చున్న బక్క పలచటి స్త్రీ పిల్లాడికి పాలిస్తుంది... నాకు భయం వేసింది...ఆమె ఎముకల గూడు మీద చర్మం, చీర కప్పినట్టుంది.... అసలు పాలెలా వస్తున్నాయో నాకర్ధం కాలేదు...ఈ మధ్యనే ఎక్కడో చదివాను..ఒక పాల చుక్క తయారవ్వాలంటే వంద నెత్తుటి చుక్కలు ఖర్చవుతాయంట...ఈ లెక్కన ఆ తల్లి వాడికి ఒక సంవత్సరం పాలిస్తే చచ్చిపోతుంది...ఆలోచిస్తే కళ్ళలో నీళ్ళు  తిరిగాయ్...అమ్మ గుర్తొచ్చింది...ఆకలి రాజ్యం సినిమాలో పాట గుర్తొచ్చింది...

సంతాన మూలికలము సంసార బానిసలము సంతాన లక్ష్మి మనదిరా సంపాదనొకటే కరువురా

ఇక ఆ దృశ్యం చూడలేక తల తిప్పాను..వెన్నెల్లో ఎంకి నిద్రపోతుంది...టైం 8 అయ్యింది..రివ్వున వీస్తున్న చల్లగాలికి ఆమె కురులు ఎగురుతుంటే చూడముచ్చటగా ఉంది...లయబద్దంగా ఉన్న రైలు చక్రాల చప్పుడు ఆమెకి జోల పాడుతుంది...ఎంత వింత..సర్వ సాధారణమైన నాలాంటి వాళ్ళు ప్రయాణించే పాసింజర్ లో అప్సరస ప్రయాణిస్తుంది...ఆకాశం ఆమె అందాన్ని చూడటానికి అదే పనిగా మెరుస్తోంది..నాలాగే హృదయస్పందన శృతి తప్పిందేమో ఉరుముతోంది...అలా ఎంత సేపు చూసానో తెలీదు...ఇంతలో రైలు బండి ఆగింది..ప్లాట్ ఫారం మీద “welcome to nidadavolu” అన్న సౌండ్ వినబడి ఈ లోకంలోకి వచ్చాను..దిగేసాను...రైలు బండి కదిలింది..కిటికీ మీద తల వాల్చి పడుకున్న ఎంకి కళ్ళు తెరిచి నా వైపు చూసి చిన్న చిరునవ్వు నవ్వింది..రైలు బండి వేగం పుంజుకుంది...ఆకాశంలో మబ్బులు తొలగి నా హృదయం మీద పాల వెన్నెల కురిసింది...

కదలక, కదలాలనిపించక

కనులు తడియగ

చూడగ

కేవలం చూస్తూనే ఉండాలనిపించక...

మదనుని విరిజడి

శరమై వెలువడి...

మతిచెడి

ఎదసడి..

మనసున అలజడి.....

అంటూ యండమూరి "ప్రేమ"లో మాటలు నెమరు వేసుకుంటుండగా.....రైలు చీకట్లో కనుమరుగయ్యింది...