పెద్దల్ని, స్నేహితుల్ని , శ్రేయోభిలాషుల్ని, అందర్నీ
ఎదిరించి మరీ.....
నా కాళ్ళకి బంధం , నా నోటికి చిక్కం నేనే....
తాళి కట్టి మరీ తెచ్చుకుంటున్నానని ఆరోజు
నాకు తెలీదు....
"నిన్ను వదిలి ఒక్క క్షణం కూడా ఉండలేను"..
అని నువ్వనడం ప్రేమ కాదు అబధ్రతా భావం
అని తెలిసాక ప్రేమ మీద నమ్మకం పోయింది ...
నాకు దూరంగా ఉన్నప్పుడు శనివారం సాయంత్రాలే..
నా పై ప్రేమ ఎందుకు ఎక్కువవుతుందో
అర్థరాత్రి వరకూ ఎందుకు మాట్లాడాలనిపిస్తుందో...
నాకర్ధం కాలేదనుకోవడం నీ అమాయకత్వమని
అనుకోకుండా ఉండలేను....
గొడవయిన ప్రతిసారీ ....
నీ ఏడుపు ముందు నా మిగిలిన ఆయుధాలన్నీ నిర్వీర్యం అయినప్పుడు ,
కడుపారా ఏడవలేని మగతనాన్ని తలుచుకుని
ఏకాంతంలో ఏడవకుండా ఉండలేను....
సున్నితత్వాన్ని.......కన్నీళ్ళు, జెండర్ బట్టి కాక
మనసుని బట్టి నిర్ణయించమని ప్రపంచానికి చెప్పకుండా ఉండలేను..
ఇన్నాళ్ళ తర్వాత నిన్న మా వాడు ఫోన్ చేసి
"కవిత్వం రాయడానికి ఇన్స్పిరేషన్ లేదంటావేమిరా
చక్కనాల చుక్కని ఇంట్లో పెట్టుకుని " అంటే
హిమాలయాలని దూరం నుంచి చూస్తేనే కవిత్వం పుడుతుంది....దగ్గరికెళితే వణుకు పుడుతుంది
అన్న నా రిప్లై జోక్ అనుకుని వాడు నవ్వేస్తే
నేను కూడా నవ్వకుండా ఉండలేకపోయాను.....
No comments:
Post a Comment